Φοβάμαι πως αρχίζω και συνηθίζω
να κοιτώ και να μην έρχεσαι
να κοιτώ χωρίς να βλέπω.
Είναι κι έτσι η ζωή κι ας την θέλω αλλιώς
είναι κάποτε και χωρίς να υπάρχει.
Κι ας επιμένω πως μόνο στο φως
μπορούμε να σταθούμε στο ύψος μας
κι ας βιάζομαι κάθε φορά στις πρώτες στάλες
να βρέξω τα χείλη μου.
Είναι κι έτσι η ζωή
να' σαι πιστός μα η πίστη σου ορφανή
ν' απλώνεις τα χέρια και να πιάνεις σύννεφα
να ακούς για βροχές και να μην μπορείς να μιλήσεις απ' τη δίψα.
Τον δρόμο αυτό τον περπατάμε απο κοντά, μα μόνοι
τυφλοί κι αγριεμένοι
διασχίζοντας χρόνια μέσα στη νύχτα
κάτω απο ωραίες αστροφεγγιές
και πλάι στα υψωμένα προειδοποιητικά τρι των γρύλλων
δίχως ποτέ να σταθούμε και να αναρωτηθούμε
βλέποντας το είδωλό μας στα μάτια του άλλου
που στ' αλήθεια να πηγαίνει απο' δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου