Όταν ήρθαν οι βροχές με βρήκαν ξεχασμένο στο ακρογιάλι. Μάζευα απ' την άμμο τα θραύσματα του ήλιου και μετρούσα τις πατημασιές των κυμάτων που έσβηναν με τα σύννεφα. Τα πρωινά ερχόταν κόσμος κάθε ηλικίας για να μιλήσει για τα καθημερινά. Δεν έλειπαν τα χαμόγελα, τα "έλα μωρέ έχει ο θεός", τα "που χάθηκες, μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε".Δεν έλειπαν ωστόσο και οι σιωπές με τα σκυμμένα κεφάλια, τα "τι φταίει τώρα ο κόσμος", τα πώς και τα πολλά γιατί.
Όσοι κατέβαιναν μόνοι τους, έστρωναν και ξάπλωναν στην αμηχανία τους μήπως και την κρύψει το σώμα τους. Αλλά με την ώρα το ξέχναγαν κι αυτό και γίνονταν ένα με τον αέρα, ένα με το χρόνο και τη μέρα που μίκραινε νωρίς. Μια ανάσα δρόμος είναι ο χειμώνας απ' το καλοκαίρι. Μια ανάσα κοντά είναι όλα. Άλλωστε λίγους μήνες αργότερα ποιός θα θυμάται εκείνο το πρωινό, όταν τα αινίγματα πληθύνουν; Κι όταν στρώσουμε στα σπίτια τα χαλιά, τί ξεχασμένες σκέψεις θα βρούμε από τους περασμένους χειμώνες;
Μπήκε Δεκέμβρης, λίγες μέρες θάλασσα μέχρι να δούμε Χριστούγεννα, μέχρι να στρώσουμε το γιορτινό τραπέζι, μ' ό,τι έχει ο καθένας, μ' ό,τι περισσεύει. Δεν ξέρω τι θα βρούμε, άλλος κόσμος τώρα που ψάχνει απ' την αρχή να ξαναμιλήσει, κάτι να αρθρώσει που να στέκεται στους βοριάδες και νωρίς νωρίς στο καταχείμωνο να πετάει ανθούς. Ίσως πάλι συναντήσουμε τον εαυτό μας παιδί, να ενθουσιάζεται από τις κόκκινες γιρλάντες και απ' τα πολύχρωμα λαμπιόνια στους δρόμους. Να σταματάει στο τραγούδι του πλανόδιου μουσικού και να περιπλανιέται στις πλατείες. Θα' χουμε πάντως τα χέρια στις τσέπες σαν κάτι να θέλουμε να βρούμε, κάτι ξεχασμένο από χρόνια, μετά από τόσες άσκοπες περιπλανήσεις και φευγαλέα αγγίγματα.
Φέτος θα' ταν καλό να θυμηθούμε νωρίς. Να θυμηθούμε τις παιδικές μας φωνές που τραγουδούσαν τα κάλαντα στις γειτονιές τότε που ο χρόνος σαν τη νιότη δεν είχε βάρος κανένα. Υπάρχει καιρός. Λίγη αλήθεια θέλει. Από αυτή την καλή που έχει ο καθένας μας μέσα του. Για να βρούμε ο,τι δεν είχαμε σκεφτεί τα προηγούμενα χρόνια
και θ' αλλάξει τον τρόπο που ακούμε να πέφτει η βροχή
και θ' αλλάξει τον τρόπο που κοιτάμε.
Οι μεγάλες αλλαγές συντελούνται μέσα μας γοργά και αθόρυβα.
Εμείς απλά ανοίγουμε τα μάτια μας την μέρα που έχουν όλα αλλάξει.
Κι εκεί καλούμαστε να χαράξουμε καινούργιο δρόμο.
Που να βλέπουμε ότι μας βγάζει κάπου. Όχι έτσι στα τυφλά.
Όχι έτσι χωρίς εμάς.
Καλό χειμώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου